Niema smutniejszej doli nad dolę człowieka:
Kilka jasnych chwil szczęścia, upojeń w młodości,
Różańce łez i mgliste wspomnienia miłości, —
Jak tęczowe miraże świecące zdaleka.

A oto czas przed siebie mknie, jak bystra rzeka
I z każdym dniem gdzieś w duszy coraz więcej mości
Tej okrutnej pogardy dla własnej nicości,
I czego pragnie więcej?… Na co jeszcze czeka?…