Wiersze o wiośnie
Autor
Mirosław Kukla
Poezja polska
Adam Asnyk
Krzysztof Kamil Baczyński
Józef Birkenmajer
Józef Czechowicz
Felicjan Faleński
Tadeusz Gajcy
Maria Ilnicka
Klemens Junosza
Jan Kasprowicz
Maria Konopnicka
Bolesław Leśmian
Jerzy Liebert
Wincenty Pol
Zenon Przesmycki
Lucjan Rydel
Edward Słoński
Julian Tuwim
Kazimiera Zawistowska
Reklama
Poezja światowa
Charles Baudelaire
Światło i przebudzenie
W ciepłych promieniach wiosennego słońca, uśpiona zimą natura budzi się do życia. Rośliny pokrywają się liśćmi lub zakwitają, zwierzęta kojarzą się w pary, a z ciepłych krajów wracają ptaki, które jesienią opuściły naszą strefę klimatyczną. Dni stają się coraz dłuższe i cieplejsze, a otaczający nas świat nabiera wyrazistych barw.
Od zarania dziejów człowiek, obserwując powtarzający się cykl natury kojarzył tę porę roku z życiem, witalnością, przebudzeniem. Nie bez powodu, to właśnie w tym okresie w różnych kulturach i wierzeniach przypadają święta i zwyczaje związane z płodnością lub zmartwychwstaniem.
Nie dziwi zatem, że natchnione wiosenną aurą wiersze, w odróżnieniu od np. wierszy inspirowanych jesienią, w znakomitej większości niosą w sobie przesłanie pełne radości i optymizmu. Łatwo zauważyć, że pojawia się w nich wiele odniesień do światła, życia, płodności, sił witalnych i miłości. Wiosna kojarzy się poetom z młodością, rodziną i potomstwem, budzi w nich namiętność, przeciwstawia się śmierci, personifikuje zwycięstwo.