Wiersze o smutku, żalu i cierpieniu
Autor
Mirosław Kukla
Poezja polska
Adam Asnyk
Krzysztof Kamil Baczyński
Józef Czechowicz
Gustaw Daniłowski
Zdzisław Dębicki
Melania Fogelbaum
Wiktor Gomulicki
Stanisław Korab-Brzozowski
Wincenty Korab-Brzozwoski
Jerzy Liebert
Bolesław Leśmian
Tadeusz Miciński
Władysław Orkan
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Zenon Przesmycki
Lucjan Rydel
Edward Słoński
Juliusz Słowacki
Julian Tuwim
Kornel Ujejski
Maryla Wolska
Kazimiera Zawistowska
Henryk Zbierzchowski
Jerzy Żuławski
Autor nieznany
Poezja światowa
Guillaume Apollinaire
Charles Baudelaire
Marceline Desbordes-Valmore
Jean Moréas
Arthur Rimbaud
Paul Verlaine
Sztuka zrodzona w cierpieniu
Jak wiele źródeł mogą mieć smutek i przygnębienie? Śmierć, choroba, rozstanie, nieszczęśliwa miłość, jesienna aura, wrażliwość, empatia – wszystko to może stać u podłoża emocjonalnego bólu. Znamiennym jest fakt, że jedne z najpiękniejszych przejawów sztuki rodzą się właśnie w smutku i cierpieniu.
Szczególnie mocno akcentuje się to w liryce, gdy targani wewnętrzną boleścią poeci, przelewają na papier swoje skargi i żale. Inspirowane smutkiem wiersze najczęściej charakteryzować się będą pesymizmem, brakiem nadziei, poczuciem niesprawiedliwości losu, niechęcią do życia. Może również pojawić się w nich motyw bluźnierstwa, jako wyraz pretensji do siły wyższej za swoje krzywdy i niepowodzenia.