Wiersze o smutku, żalu i cierpieniu
Autor
Mirosław Kukla
Poezja polska
Adam Asnyk
Krzysztof Kamil Baczyński
Józef Czechowicz
Gustaw Daniłowski
Zdzisław Dębicki
Melania Fogelbaum
Wiktor Gomulicki
Stanisław Korab-Brzozowski
Wincenty Korab-Brzozwoski
Jerzy Liebert
Bolesław Leśmian
Tadeusz Miciński
Władysław Orkan
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Zenon Przesmycki
Lucjan Rydel
Edward Słoński
Juliusz Słowacki
Julian Tuwim
Kornel Ujejski
Maryla Wolska
Kazimiera Zawistowska
Henryk Zbierzchowski
Autor nieznany
Reklama
Poezja światowa
Guillaume Apollinaire
Charles Baudelaire
Marceline Desbordes-Valmore
Jean Moréas
Arthur Rimbaud
Paul Verlaine
Sztuka zrodzona w cierpieniu
Jak wiele źródeł mogą mieć smutek i przygnębienie? Śmierć, choroba, rozstanie, nieszczęśliwa miłość, jesienna aura, wrażliwość, empatia – wszystko to może stać u podłoża emocjonalnego bólu. Znamiennym jest fakt, że jedne z najpiękniejszych przejawów sztuki rodzą się właśnie w smutku i cierpieniu.
Szczególnie mocno akcentuje się to w liryce, gdy targani wewnętrzną boleścią poeci, przelewają na papier swoje skargi i żale. Inspirowane smutkiem wiersze najczęściej charakteryzować się będą pesymizmem, brakiem nadziei, poczuciem niesprawiedliwości losu, niechęcią do życia. Może również pojawić się w nich motyw bluźnierstwa, jako wyraz pretensji do siły wyższej za swoje krzywdy i niepowodzenia.