Przejdź do treści Przejdź do menu Przejdź do wyszukiwarki

Wiersze o smutku, żalu i cierpieniu

Smutek
Smutek. Fot. Mirosław Kukla. Wszystkie prawa zastrzeżone.

Poezja polska

Adam Asnyk

Krzysztof Kamil Baczyński

Józef Czechowicz

Gustaw Daniłowski

Zdzisław Dębicki

Melania Fogelbaum

Wiktor Gomulicki

Stanisław Korab-Brzozowski

Wincenty Korab-Brzozwoski

Jerzy Liebert

Bolesław Leśmian

Tadeusz Miciński

Władysław Orkan

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Zenon Przesmycki

Lucjan Rydel

Edward Słoński

Juliusz Słowacki

Julian Tuwim

Kornel Ujejski

Maryla Wolska

Kazimiera Zawistowska

Henryk Zbierzchowski

Jerzy Żuławski

Autor nieznany

Poezja światowa

Guillaume Apollinaire

Charles Baudelaire

Marceline Desbordes-Valmore

Jean Moréas

Arthur Rimbaud

Paul Verlaine

Sztuka zrodzona w cierpieniu

Jak wiele źródeł mogą mieć smutek i przygnębienie? Śmierć, choroba, rozstanie, nieszczęśliwa miłość, jesienna aura, wrażliwość, empatia – wszystko to może stać u podłoża emocjonalnego bólu. Znamiennym jest fakt, że jedne z najpiękniejszych przejawów sztuki rodzą się właśnie w smutku i cierpieniu.

Szczególnie mocno akcentuje się to w liryce, gdy targani wewnętrzną boleścią poeci, przelewają na papier swoje skargi i żale. Inspirowane smutkiem wiersze najczęściej charakteryzować się będą pesymizmem, brakiem nadziei, poczuciem niesprawiedliwości losu, niechęcią do życia. Może również pojawić się w nich motyw bluźnierstwa, jako wyraz pretensji do siły wyższej za swoje krzywdy i niepowodzenia.