Jednego razu pszczółka na kwiatku siedziała,
Hej! wiecie, rzekła: chociażem tak mała,
Ja się do szczęścia ubogich przyczynię;
Dotąd dla siebie zbierałam jedynie,
Na przyszłość codzień potrochu odłożę;
A dobrym chęciom Pan Bóg dopomoże.
I tak się stało:
Miodku się dużo dla biednych zebrało;
A pszczółeczka luba, miła,
Tej nas prawdy nauczyła.
Że przy pięknych uczuciach dość na silnej woli,
Aby nieść pomoc bliźniemu w niedoli.