Oto usypiasz poza wielkimi wrotami świata,
Wędrując po twym jedynym, po raju twoim pradawnym,
Na srebrnych przystajesz łąkach, gdzie łanie trawę szczypią,
Między lwami koczując, na błękitnych pustyniach.

Jednorożec zdziwiony z kniei z bliska podchodzi,
Zaczarowane łabędzie skrzydłem spokojnym wieją.
Obok sfinksów zasiadłeś, zadumany jak one,
Kostki zanurzasz w ruczaju na skraju wszechrzeczy.

Słodkie pęta oddechu, one jedną wstrzymują
Od śmierci leciutko ciebie. — Gdyby się zdarły,
Już byś nie wrócił nigdy. Jakże ciebie powstrzymać,
Iżbyś nie zbudził się błogo ku tamtemu brzegowi?

Saren ubić nie zdołam na twych srebrzystych polanach,
Sfinksów zepchnąć w ocean, ni odczarować łabędzi.
Źrenicy jednorożca nie mogę odwrócić od ciebie,
Zdroju wszechrzeczy ujarzmić, co opluskuje ci stopy.