Czyli trwała, przez nas niezbudzona,
Miłość nasza w nieprzespanym śnie?
Trwożny byłem, ty onieśmielona,
Błogo błądząc, dygocąc przez dnie.

Wędrowały gwiazdy w strome noce
Ku ściszonym górom obok nas.
Wonie, świerszcze grające, owoce,
Nad oczami spływający czas.

Cóż milczącym wargi spoić wzbrania?
Wieczność jedną wydzieliła z chwil.
Przemieszały się w lęku wyznania,
Przeszywane przez ptaszęcy tryl.

Jak ugodzon śmiertelnie, za dłoń
Pochwyciłem cię, ze szczęścia niemą —
Zanim gwiazdy blednące twą skroń
Uwieńczyły wraz z zbudzoną ziemią.