Przejdź do treści Przejdź do menu Przejdź do wyszukiwarki

Podziel się tym

Konstanty Gaszyński

Obłok

Pod Zosi okienkiem rozkwitły już róże,
Narcyzy, fijołki i bratki radosne;
A powój figlarny, szczeblując po murze,
Zagląda przez szyby i głosi jej wiosnę.

Więc Zosia okienko na rozcierz otwarła,
Lecz oczka nie patrzą po wonnym ogródku;
Ta żywa natura, dziś dla niej umarła,
Bo serce Zosine w żałobie i smutku.

Z dwóch braci, co wyszli do kraju obrony,
Już jeden legł śmiercią w powstańczych szeregach;
A luby kochanek, na Sybir pędzony,
Padł może z znużenia w Uralskich gdzieś śniegach!

W milczeniu, w zadumie, błękitny wzrok Zosi
Zatonął w przestrzeniach i błądzi po niebie;
Znać, cichą modlitwą u Boga się prosi
O ulgę dla Polski, dla swoich, dla siebie.

Znów duma i patrzy — aż obłok tam mały
Powoli nadpływa przez jasne błękity —
A obłok tak biały, jak gdyby był cały
Perłami oplecion lub z lilji uwity.

«Obłoku srebrzysty! zkąd płyniesz obłoku?
Czy niesiesz nadzieję nad kraj ten sierocy?»
— «Zosieńku! Zosieńku! — z Bożego wyroku
Ja spieszę w te strony od krańców północy.

Przebiegłem w mym locie gościniec ten krwawy,
Po którym wciąż stopa przesuwa się polska —
Tę drogę krzyżową od Wilna, Warszawy,
Do lodów Irtyszu i pustyń Tobolska.

Łez dużo tam spadło — lecz Ojciec Niebieski
Je widział i zliczył — i zesłał anioła,
Co złożył w mem łonie zebrane te łezki
I pchnął mnie do biegu i wciąż za mną woła:

Niech skrzydła je twoje do Polski odniosą!
Rozsiewaj te perły i dziel po kolei:
Dla braci, sióstr, matek — niech staną się rosą,
Co wzmaga wytrwałość i krzepi w nadziei.»

I znikło w błękitach srebrzyste widziadło,
Lecz Zosię ożywia pociecha nieznana —
Coś na kształt balsamu w serduszko jej spadło —
Ah! może to łezka wiernego Stefana!

Na róże, fijołki, spojrzała Zosieńka,
Znów dla niej natura wiośnianym lśni blaskiem:
Natchniona, wzruszona, odbiegła z okienka
I klękła przed Bożej Rodzicy obrazkiem.

«Najświętsza Panienko! ah! módl się za ludem,
Co przyjął męczeństwo i znosi je szczytnie;
Cud natchnął tę walkę — ah! dokończ ją cudem,
Niech z wiosną, i dla nas, swoboda zakwitnie!»