»Daj mi swe piosnki, chcę je mieć ze sobą.
Daj na pamiątkę. Idę w kraj daleki;
góry i stepy i szumiące rzeki
wnet nas rozdzielą —, wspomnisz? czy z żałobą?

Nie! nic mi nie mów! Jeno przyślij książkę.
Napisz na przedzie, że dla mnie te piosnki —
a między karty dwa białe pierwiosnki
włóż i liljową atłasową wstążkę — —

I przyślij razem. A gdy późno zajdzie
i mnie w zielonej już mogile znajdzie — …
napisz na karcie, żem ci była bratnią,

i niech twą książkę złożą na mym grobie —
a ja tam w trumnie będę myśleć sobie,
żeś na grób przyszedł pieśń mi piać — ostatnią…«