Piękniej kłamstwo olśniewa.
Poblask śmierci pokrewny.
Znużonym lotem nad drzewa
Dygoce motyl niepewny.

Sztylety światła błądzące.
Srebrne więzy na wietrze.
Perły zamierające.
Obłudnie wonne powietrze.

Blakną i szumią purpury.
Blednie dywan złocisty.
Zwierzęta wklęte w lazury.
Krajobraz uśpiony i czysty.

Gdzie blaskiem kryte, się mieni
Życie w mroczny swój kraniec,
Stąpamy, jasno olśnieni,
Skąd dziwny wabi nas taniec.

Śmiertelną fletnią wzywani,
Za szumem, co sny nam nawiewa,
Ku chleba słodyczy rozśmiani,
Owoce strącając z drzewa.